در حاليكه دارم تلاش ميكنم بتوانم صاحب خانه شوم، حواسم هست كه همه چيز هدر است. به ما اجازه نخواهند داد هيچ چيز را با خودمان به مرحله بعد ببريم حتى دكمه پيراهن آبى ام كه آنهمه دوستش دارم يا لاك صورتى مستركالرزم يا هرچيز كوچكى كه بشود تقلب كرد و در گوشه لپ يا زير بغل جا داد. فقط يك تراشه كوچك از حافظه و خاطره ميگذارند با خودمان ببريم كه يعنى همان، خودمانيم و درك هست و يادآورى. لامسه ؛ خداحافظ.
" در حال و هوای عشق" را دیدیم. لطیف و اخلاقی. موسیقی فیلم من را به جایی که نمیدانم کجا بود ، می برد. تمام لحظات فیلم یک طرف ، پایانه فیلم که مرد لب هایش را گذاشت روی حفره ای باستانی و این راز قدیمی و همه گیر را نجوا کرد یک طرف. حالا او هم در احاطه ی آن بناهای معماری تاریخ خورده ، تاریخ گذرانده ، مثل اجداد انسانی اش ، رازی از قلبش داشت.
درباره این سایت